Che bella giornata (2011)

Ελληνικός τίτλος: Τι όμορφη μέρα, Θεέ μου

Κωμωδία της Medusa, σε σκηνοθεσία Τζενάρο Νουντσιάντε, με τους Κέκο Ζαλλόνε, Ναμπίχα Ακάρι, Ιβάνο Μαρεσκότι, Μικέλε Αλάικε, Μεχντί Μαντλού. 

Ο Κέκο, παρά τις φιλότιμες (και μη) προσπάθειές του, δεν κατορθώνει να μπει στο σώμα των καραμπινιέρων. Απογοητευμένος καθώς είναι, χρησιμοποιεί τις γνωριμίες του θείου του και πιάνει δουλειά στην ομάδα ασφαλείας του Καθεδρικού του Μιλάνου. Εκεί γνωρίζει τη Φάρα, μια όμορφη κοπέλα με την οποία έρχονται ολοένα και πιο κοντά, χωρίς ο Κέκο να γνωρίζει πως εκείνη τον εκμεταλλεύεται για να βάλει βόμβα στη Μαντονίνα, το άγαλμα της Παναγίας στο ψηλότερο σημείο της Ντουόμο. 

Η μεγάλη και αναπάντεχη επιτυχία του 2016 "Πού πάω, Θεέ μου", φέρνει στις οθόνες μας με καθυστέρηση μια από τις προηγούμενες ταινίες του κωμικού Κέκο Ζαλλόνε, η οποία χωρίς να έχει την δυναμική του "πού πάω", δεν παύει να είναι αστεία και σαρκαστική. Έχει ένα τεράστιο ταλέντο αυτός ο άνθρωπος, που δεν περιορίζεται στις κωμικές του ικανότητες ως ηθοποιού και στον εξαιρετικό εσωτερικό χρονισμό που χαρακτηρίζει τους ρόλους του. Το ταλέντο του έγκειται κυρίως στο ότι πλάθει χαρακτήρες κατά βάση αντιπαθείς, βολεψάκηδες, ανίκανους, τεμπέληδες, σωβινιστές σεξιστές και ρατσιστές, οι οποίοι όχι απλά γίνονται εν τέλει συμπαθείς στον θεατή, αλλά κυρίως μιλάνε στα κομμάτια του εαυτού μας που παλεύουμε να κρύψουμε ή να καταποντίσουμε με την πολιτικώς ορθή συμπεριφορά μας. Αποκλείεται να δεις ταινία του και να μην αναγνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου ή του κοινωνικού σου περίγυρου. Κι εκεί βρίσκεται και η μεγάλη του επιτυχία ως κωμικού, στην ικανότητά του δηλαδή να σατιρίζει τον εαυτό του και μέσω αυτού να ασκεί κριτική και στους γύρω του. Κι είναι πολύ σημαντικό αυτό, καθώς χρησιμοποιεί την κωμωδία (γκροτέσκα σε πολλά σημεία της, ομολογουμένως) για να κάνει την κριτική του και να σατιρίσει χωρίς ενδοιασμό τους πάντες και τα πάντα. Σαφέστατα και βοηθούν οι ομοιότητες της ιταλικής κοινωνίας με τη δική μας, αλλά και ως ψυχρός παρατηρητής να τη δεις, δεν είναι δυνατόν να μην εκτιμήσεις πως δεν αυτολογοκρίνεται, παίζοντας ουσιαστικά έναν ρόλο που ξεφτιλίζει χωρίς ιερό και όσιο τον μέσο αστό βολεμένο Ιταλό και κατ' επέκταση όλους όσοι του προσομοιάζουν. Θα γελάσετε και μετά θα σκεφτείτε και λίγο.