Hell or high water (2016)

Ελληνικός τίτλος: Πάση θυσία

Δραματική περιπέτεια του Ντέηβιντ Μακένζι, με τους Τζεφ Μπρίτζες, Κρις Πάιν, Μπεν Φόστερ, Τζιλ Μπέρμινχαμ. 

Ένας αστυνομικός που ετοιμάζεται να βγει στη σύνταξη και ο βοηθός του αναλαμβάνουν να βρουν και να σταματήσουν δύο ληστές που επιτίθενται σε τράπεζες μικρών πόλεων, χαμένων μέσα στην ερημιά του Τέξας. 

Κι αυτή η τόσο απλή, πολυφορεμένη και ενδεχομένως αδιάφορη ιδέα για το στόρυ δημιουργεί μια εξαιρετική ταινία, υπόδειγμα φιλμ δράσης και χαρακτήρων. Κάθε πλάνο της, κάθε κουβέντα της, κάθε μορφασμός των ηρώων της εξυπηρετούν σχολαστικά την αφήγηση και εξηγούν τις καταστάσεις που οδηγούν στις εξελίξεις (σε αντίθεση, ας πούμε, με τον Νόμο της Νύχτας, στην κριτική του οποίου επεσήμανα την αδιάκοπη αφήγηση που χρησιμοποιείται για να επεξηγεί όσα αδυνατεί να καταδείξει). Ο Τζεφ Μπρίτζες, στον ρόλο του προς συνταξιοδότηση αστυνομικού, με την παρουσία και την ερμηνεία του σού δίνει να καταλάβεις τον χαρακτήρα του, το παρελθόν του και αυτό που φοβάται πως θα είναι το μέλλον του. Ο Κρις Μπέρμινχαμ, στο ρόλο του βοηθού του (μισού Μεξικανού και μισού Ινδιάνου) με δυο-τρεις κουβέντες απλά και με την παρουσία του εκπροσωπεί το παρόν και το παρελθόν της Αμερικής, κι αυτό το εισπράττεις χωρίς πολλά-πολλά. Φτάνουν δυο-τρία αστειάκια που ακούει από τον Μπρίτζες για την καταγωγή του και οι αντιδράσεις του για να καταλάβεις τη συνολική εικόνα. Κι από την άλλη, τα δύο αδέλφια, ο Κρις Πάιν και ο Μπεν Φόστερ (τι καλός ηθοποιός που είναι!), βρώμικοι, ταλαιπωρημένοι, απεγνωσμένοι, όπως οι πόλεις που διασχίζουν ώστε να βρουν τις τράπεζες-στόχους τους, σε μια αχανή ερημιά που μαραζώνει, σε μια Αμερική που σκουριάζει και πολεμά να βγει από τα χρέη της (κι αυτά για να μην απορείτε ως προς την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ). 

Το "Πάση Θυσία", μέσα στην απλότητά του, είναι ένα ξεκάθαρο αμερικανικό έπος. Μέσα από την ιστορία των περιθωριακών ηρώων του, αφηγείται την ιστορία ενός έθνους κι αυτό της προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη ουσία, βάθος χαρακτήρων και αιτιολόγησης των πράξεών τους. Η μαγκιά είναι πως ασκεί κριτική, χωρίς να κουνά το δάχτυλο, απλά χρησιμοποιώντας τη δράση και τις εξελίξεις. Η μαγκιά είναι πως αφηγείται την (επιφανειακά) απλοϊκή ιστορία της και ταυτόχρονα κάνει μαθήματα ιστορίας, ενώ προβλέπει το μέλλον. Η μαγκιά της είναι πως παρουσιάζει ως συμπαθείς τους εγκληματίες πρωταγωνιστές της, ενώ την ίδια στιγμή έχει ηθική και πιστεύει στη δικαιοσύνη. Η μαγκιά της είναι πως δείχνει την καρδιά της Αμερικής που δεν χτυπά στους επιφανείς διανοούμενους της ανατολικής ή της δυτικής ακτής (τρέχα μίλα στους κατοίκους των πόλεων αυτών για την απαγόρευση της οπλοκατοχής). Η μαγκιά της είναι πως πρόκειται για μια ταινία ουσιαστικής ψυχαγωγίας, με την πλήρη έννοια του όρου.